Barokowe tajemnice

Spektakularny wjazd do Moritzburg to błyszcząca w słońcu tafla jeziora i rozżółcone ściany zachwycającego w tej scenerii i ową scenerię tworzący pałac myśliwski z XVI wieku.
Jak on się prezentuje! Szaleństwo i robienie wrażenia opracowane niemal do perfekcji! Woda rozlana wokół już po przebudowie, dodaje zwyczajnej pikanterii obrazowi. Człowiek się tuli: od napływu uczuć i myśli, przed napływem refleksji i marzeń. Nic tylko iść, ciągle iść w stronę tego bombastycznego, choć pierwotnie jako zwykły pałacyk myśliwski służącego, budynku zawieszonego na zastoisku.

Zaczynając od piwnic, które tworząc stary kompleks tunelów, nieudostępnionych do zwiedzania, przywołują na myśl początkowy domek myśliwski o lekko brzmiącej nazwie Dianenburg (Zamek Diany). Wybudowany w latach 1542-1546 na zlecenie księcia Maurycego (Moritz) Wettyna, przekształcany systematycznie w pałac, osiągnął swoją kwadratowo-symetryczną formę po przebudowie na zlecenie Augusta II Mocnego, który nie tylko tutaj polował, ale przede wszystkim urządzał biesiady. Zapraszano tylko tych, którzy naprawdę jedli i pili, od 40 do 100 potraw, które wnoszono na stół musiały znaleźć nazwijmy to nabywców. Prawdobodobnie większość z czytelników odpadłoby w przedbiegach i do królewskiego stołu nigdy nie zasiadło i być może oszczędziłoby sobie w ten sposób nie tylko zdrowie cielesne, ale i duchowe...

W piwnicach jest nastrojowo, świece rozświetlają stare sklepienia, a po kątach porozstawiane są eksponaty do odrestaurowania lub odkurzenia. Labirynt przenikliwie zimnych pomieszczeń, od czasu do czasu przeszywający ziąb. Za to uroczyście, gdyż wyjątkowo blisko serca już ledwie słyszalnego w echu minionych epok.

Nad piwnicami dominują cztery krągłe i grube wieże, z których każda pełniła swoją dostojną i ważną rolę: północno-wschodnia wieża kuchenna, północno-zachodnia piekarska, południowo-wschodnia wieża urzędnicza, a południowo-zachodnia myśliwska. Cały pałac związany jest z łowiectwem, ze śmierci zwierząt celebrowaniem, resztki ich rozstrzelonych ciał do dziś rozsypane, rozstawiane, rozklejane w 200 pomieszczeniach, które się tutaj znajdują. Hedonizm upojenia i najedzenia popychany żądzą krwi i smakiem zabitego ciała.

Pokój miliona piór pawich, perliczkowych, kaczych i bażańcich tworzących baldachim i zasłony w wystawnej sypialni naszego króla Augusta. Na samo jego łoże zużyto 34 950 farbowanego pierza!
Sala kamienna z porożami reniferów i łosiów, i jednym „wyjątkowym” prezentem od cara Piotra Wielkiego – porożem wymarłego jelenia olbrzymiego, mającego około 10 000 lat i pochodzącego prawdobodobnie z Krymu, uważanego za największe na świecie.
Sala audiencyjna prezentuje 39 patologicznie zniekształconych poroży, z których jedno znów cieszy się sławą – wieniec 66 punktowy, a wszystko rozwieszone na skórzanych tapetach wymalowanych przez Lorenzo Rossi motywami Diany.
Sala bilardowa kryje monumentalne obrazy ze skóry...

W takiej scenerii bawiono się i jedzono, schody do kuchni musiały został wypełnione na środku, tak zużyte były od biegania służby w górę i w dół. Jako zastawa służyła oczywiście porcelana miśnieńska, ale i chińska oraz japońska, meble lakierowane, przepychem rażące, obrazy i portrety ludzi, ale i zwierząt, np. jakieś białe (proszę mi wybaczyć, w przerażeniu nie zapamiętałam jego nazwy), które sprowadzono i hodowano w Moritzburgu tylko i wyłącznie dla jego...ogona. Nie dlugo zreszta, i na szczęście, zwierzę się do klimatu nie zaadaptowało.

Na poddaszu można ochłonąć i odetchnąć od zobaczonego i usłyszanego. Drewniana konstrukcja podtrzymująca wiszące i wciąż dzwoniące dzwony, przypomina kadłub statku. Pachnie kurzem i lasem, a gdy otworzy się jedno z wielu małych okienek, by wychylić do słońca i zrobić zdjęcie okolicy, rój much trzepocze się w akcie szturmu tuż przed zaskoczoną twarzą. W zamku znajduje się również domowe zwierzę, które strzeże go uczciwie i groźnie właśnie na poddaszu – smok, jakby nie było zielony. Wygląda łagodnie i trochę na znudzonego, kto wie, kiedy ostatni raz musiał być aktywny. Być może omiótł jedynie wzrokiem, a nie ogniem, Kopciuszka, który zgubił tutaj swój bucik? Do dziś tkwi on (but, nie Kopciuszek) na jednym ze stopni, pieczołowicie obfotografowywany przez szukających swojej damy zawoalowanych księciów. Co niektóre niewiasty są wyraźnie zmuszane do obuwniczej przymiarki, co z reguły odbija się niekorzystnie na wyrazie ich kobiecych, ale i męskich twarzy;-)

Na osłodę i trochę wyrywkową amnezję można sobie po pałacowej wizycie zafundować jeden z wielu saksońskich przysmaków: Quarkkäulchen. Dziś ze słodkich ziemniaków (patatów) i twarożku usmażone placuszki, zaserwowane z jabłkowym musem i bitą (niesłodką!) śmietaną odpędzają barokowe wspomnienia i tajemnice, które, jako takie ciekawe, jednak nie zawsze warte są poznania.

Zdjęcia (19)

Komentarze (7)