Baltrum

Ten kawałek ziemi pod stopami to wszystko, co masz. A i to może zostać ci zabrane. Twoja pochylona głowa, zgięte ciało smagane wiatrem i deszczem, i stopy, którym towarzyszy twój wzrok. Nagle widzisz, że idziesz, choć cel jest nieosiągalny. Ten żywioł, świata i losu splot, to dyktando twojej egzystencji. Niewiele masz, można by nawet powiedzieć, że nic oprócz instynktownej woli przetrwania.

Baltrum to przestrzeń, która ci przypomni, kim tak naprawdę jesteś – pionkiem niezauważalnym w otchłani kosmosu. Jeśli masz szczęście ominą cię deszcze i wichury, jeśli go masz mniej, zwyczajnie stracisz życie w ich odmętach. Tutaj, na tym przez naturę stworzonym skrawku nadającym się do egzystencji, bardzo szybko iluzja pewności może się załamać. Wystarczy wsiąść na prom przy dobrze zapowiadającej się pogodzie i dopłynąć do wyspy prawie że w strugach deszczu, który będzie padał dopóty, dopóki jej nie opuścisz. A ty próbujesz zrozumieć w małym starym domu celnika zaadaptowanym na muzeum przedstawiającym historię życia mieszkańców Baltrum jak to musi być żyć na pastwie pogodowych kaprysów.

Tjark Evers miał 21 lat, gdy 1866 roku postanowił zaskoczyć swoją rodzinę na wyspie i spędzić z nią Święta Bożego Narodzenia. 23 grudnia wysadzono go z barki na plażę. Pogoda była zła, mgła i deszcz, ale miejscowi wiedzieli, gdzie zaczyna się ostrów, a gdzie jest tylko opuszczony przez morskiego odpływu wody ląd. Tym razem bardzo się pomylili, Tjark w którąkolwiek by stronę nie poszedł, natrafiał na morze. Gdy zrozumiał swoją sytuację, wyciągnął notatnik i napisał:

„Kochana Matko! Niech Bóg Ci pocieszy, gdyż nie ma już Twojego syna. Stoję tutaj i proszę Boga o wybaczenie moich grzechów. Bądźcie wszyscy pozdrowieni. Stoję po kolana w wodzie, zaraz utonę, gdyż znikąd nie ma pomocy. Boże miej litość nad grzesznikiem. Jest dziewiąta, Wy idziecie zaraz do kościoła, módlcie się teraz za mnie biednym, aby Bóg był miłosierny.

Kochani rodzice, bracia i siostry, stoję na piasku i muszę utonąć, nigdy więcej was nie zobaczę, a wy mnie. Boże zmiłuj się nade mną, a was pociesz. Schowam tę książkę do skrzynki z cygarami. Niech Bóg sprawi, że przeczytacie tych parę słów pisanych moją ręką. Pozdrawiam was po raz ostatni. Boże wybacz mi moje grzechy i przyjmij do swojego Królestwa. Amen.

Dla rybaka H.E. Evers Baltrum

TUH Evers

Jestem T.Evers z Baltrum.

Znalazcę proszę, by tę książkę wysłał moim rodzicom Cpt. H.E. Evers, wyspa Baltrum ”.

Skrzynkę z listem znaleziono 3 stycznia 1867 roku u wybrzeży wyspy Wangerooge i przesłano rodzinie, samego Tjarka morze nie oddało nigdy.

Wtedy mało kto umiał pływać. Paradoksalnie otoczeni zewsząd wodą ludzie nie posiadali tak potrzebnej im umiejętności. Umierali więc, gdy wypadali za burtę lub gdy morze po raz kolejny zabierało im ląd. Mała, najmniejsza z wszystkich wschodniofryzyjskich wysp zmieniała wciąż swój kształt, wydzierała zabudowane tereny, zamieniała je w morza dno i zmuszała do rozpoczynania wszystkiego na nowo. Ta wyspa wciąż wędruje, dla nas i naszego krótkiego życia niezauważalnie na wschód.

Jej mieszkańcy rodzili się w jednej izbie, przy pomocy akuszerki. Niemowlęta umierały często, jak i ich matki w połogu. Ci, którzy przetrwali, byli wprawdzie silni i wiele wiedzieli o otaczającym ich morzu i jego kaprysach, ale i w ich przypadku liczył się system zwany szczęściem.

Dzisiaj troski są podobne, ale otoczenie jakby bardziej ujarzmione. Pomoc nadejdzie szybciej, a turyści zapełniają kasę na tyle, że póki co trzeba się tylko martwić o znalezienie rąk do pracy. Około 500-set stałych mieszkańców Baltrum obsługuje rocznie 70 tysięcy gości, którzy odważą się postawić tutaj swoje nogi i jeszcze spędzić urlop na tej 5 km długiej i 1,5 km szerokiej wyspie. To niewiele, wystarczy, żeby spotkać siebie.

Świat poruszający, szczególnie w deszczu. Baltrum zgięło nam karki i oswoiło z myślą, że nie na wszystko mamy wpływ. Co ciekawe, gdy tylko wróciliśmy na stały ląd niemalże zaświeciło słońce.

Jest jeszcze jedna niezmiernie przyjemna strona Fryzji Wschodniej – herbata, którą tutaj celebruje się w wyjątkowy sposób. Fryzowie są wielbicielami tego trunku i wypijają go ponad niemiecką przeciętność w ilości 300 litrów na głowę i na rok. Ceremonia jego przyrządzania, a potem picia przyprawia o ciarki i przypomina o dobrych, acz z trudnym życiem związanych, obyczajach.

Do zaparzenia herbaty na sposób fryzyjski konieczna jest jej lokalna mieszanka, miękka woda, czajniczek z możliwością podgrzewania od dołu i sitkiem, Kluntje, śmietana i filiżanka z cienkiej porcelany. Czajniczek musi najpierw zostać wypłukany wrzącą wodą, aby się ocieplił, a potem wsypuje się herbatę w proporcjach jednej łyżeczki na głowę i jednej dla...czajniczka. Herbatę należy zalać do połowy wrzątkiem i odczekać trzy, cztery minuty. Po tym czasie dopełnia się wodę i herbata jest gotowa.

Do porcelanowych filiżanek z niebieskim motywem należy włożyć Kluntje – to pięknie i miękko brzmiące słowo oznacza kandyz, biały bądź brązowy. Teraz należy wlać herbatę (koniecznie przez sitko) słuchając uważnie trzasków kryształków cukru – jeden z najprzyjemniejszych momentów tej ceremonii. Do herbaty dodaje się jeszcze parę kropel śmietany, która tworzy na powierzchni charakterystyczną chmurkę. Nie wolno mieszać – pijący poczuje najpierw doskonały cierpki smak samej herbaty, potem mleczny i na końcu słodki. Takich filiżanek trzeba wypić przynajmniej trzy. Jeśli nie uznawane jest to za nieuprzejme, a nawet obraźliwe. Zapewniam, że te trzy filiżanki są nadzwyczajnie przyjemnym i rozkosznym obowiązkiem, który przy całym dzisiejszym pogodowym dramatyzmie sprezentowała nam wyspa.

Wracając do Baltrum – jest wolna od samochodów i … rowerów. Nie ma nazw ulic, domy numerowane są według czasu wybudowania, czyli dom numer 5 może mieć za sąsiada dom numer 157. Turyści zdani są na pomoc swoich gospodarzy, którzy czekają na nich w porcie z odpowiednim wózkiem do transportu bagażu. W celach zaopatrzeniowych używane są konie. Znajdziemy tutaj cztery kluby, przy czym do jednego z nich, Kultur und Sportverein KSV Baltrum e.V. (Klub Kuluralno-sportowy KSV Baltrum) należy 80% mieszkańców. Baltrum nazywane jest śpiącą królewną wszystkich siedmiu zamieszkałych niemieckich Wysp Fryzyjskich i znajduje się dokładnie w ich środku. Mam nadzieję, że jeszcze długo żaden królewicz do niej nie dotrze:-)

Zdjęcia (30)

Komentarze (5)