Altstadttheater Köpenick (Berlińskie teatry od A do Z)

Albrecht Hoffmann prowadził mały sklepik z pamiątkami po jednym z najsłynniejszych berlińczyków Heinrichu Zille - rysowniku, grafiku, malarzu, litografie oraz fotografie, który przedstawiał w swoich pracach z uszczypliwością, ale i wyrozumiałością berlińskie drobnomieszczaństwo. Hoffmann swój czas dzielił między sklepem a turystycznymi rezerwacjami. Przebierał się za dobrodusznego Zillego i wyruszał na ulice Berlina, by z dużą dozą czasem rubasznego humoru przybliżać jego postać. Albrecht umiał improwizować. Był już w swoim życiu policjantem, przedstawicielem handlowym i sprzedawcą artykułów piśmienniczych. Jako przewodnik czuł się wyśmienicie, a że swoją aparycją przypominał słynnego rysownika pomyślał, że mógłby przywrócił berliński oryginał do życia. Sztuczna broda, sztuczne cygaro, pudermantel i Albrecht nie mógł opędzić się od zleceń. 16 października 2010 roku wziął udział w corocznym święcie dzielnicy Köpenick, gdzie rozpoczął sprzedaż biletów do spontanicznie założonego teatru z 12 miejscami w sklepiku z artykułami piśmienniczymi, który nie przynosił dochodów, za to umowa wynajmu zawarta była na parę lat do przodu. Sprzedał tych biletów tak dużo, że w ten sposób narodził się ówcześnie prawdopodobnie najmniejszy teatr Berlina „Zilles Stubentheater” („Izba Zillego”). W sercu dzielnicy Köpenick 50-letni wtedy Hoffmann zamieniał się wieczorami w berliński oryginał, który żył i tworzył w niemieckiej stolicy na przełomie XIX i XX wieku. Po sześciu latach prywatnej, samodzielnie finansowanej artystycznej działalności, Albrecht znalazł nową siedzibę dla swojego teatru. Kuźnia przy Starym Rynku (Alt Mark w Köpenick), gdzie na ścianach wciąż wisiały miechy, a działalność handlową prowadził antykwariusz, wydała się być idealnym miejscem. Niektóre antyki pozostały, ogromny bufet jest głównym rekwizytem scenicznej dekoracji, a całość urządzona jest w stylu epoki Zillego i jego pikantnego humoru. Nawet w ubikacji goście mogą wybrać między trzema rodzajami papieru toaletowego: z 1900-ego roku (stare gazety), z 1970-ego roku (siermiężny szary papier z czasów NRD) i współczesny (miękki z drogerii). Dwa pierwsze rodzaje prawie nie schodzą, więc Albrecht nie musi dokupywać ani historycznych czasopism, ani socjalistycznych rolek.

300 występów w roku właśnie w tym miejscu z 35 miejscami i wystrojem lat 20-tych minionego wieku – Izba Teatralna Zillego (jak wolno przetłumaczyłabym nazwę Zilles Stubentheater) jest sercem Altstadttheater Köpenick. Tutaj Albrecht Hoffmann zamienia się w rubasznego berlińskiego oryginała, serwuje kawę, ciasto, bądź groszkową zupę z wkładką. I tutaj właśnie w 2020 roku, w czasie pandemii mogła zakończyć się ta historia. Zarządzony lockdown i wyznaczone odgórnie odstępy uniemożliwiły działalność teatru. Jednak, jak to Albrecht, zamiast się poddać i narzekać, wykorzystał ten czas do ekspansji. Ze swojej kuźni wyszedł do przodu, do budynku, w którym właśnie zwolnił się lokal, gdzie stworzył jeszcze jedną scenę – Altstadbühne (Scena Starego Miasta) z 60 miejscami dla własnych i gościnnych programów oraz kawiarnię teatralną, gdzie goście mogą się przed, w czasie i po spektaklu posilić, a która od czasu do czasu również zamienia się w scenę.

Teatralnym projektem opiekuje się mój mąż i jak to on, w ferworze emocji i zaaferowania, zarezerwował bilety na dwa spektakle pod rząd i to z dużym wyprzedzeniem. Spontaniczne wypady do tego teatru nie są możliwe, gdyż bilety rozchodzą się jak świeże bułeczki. Długo w to nie wierzyłam, gdyż dokonany od razu przelew z nieznanych powodów do nas wrócił, a drugiego nie poczyniliśmy, jednak pan Hoffmann telefonicznie potwierdza, że rezerwacja jest aktualna, a za bilety zapłacimy na miejscu. Pierwszy spektakl pt. „Zille sam w domu” zaczyna się o 15-tej, drugi „...wszystko jedno” o 19-tej.

Gdy docieramy na miejsce na własne oczy przekonujemy się, dlaczego mowa o izbie – teatr naprawdę jest malutki, widzowie siedzą przy stołach ustawionych naprzeciwko siebie, aktor ma więc do dyspozycji nie tylko scenę, ale i przestrzeń między nimi. W drzwiach wita nas frywolna kelnerka, a w środku prawie wszystkie miejsca są zajęte. Przyznaję, że znacznie zaniżyliśmy naszą obecnością średnią wiekową;) Zille wchodzi między nas i opowiada historię wieczoru, gdy nagle został sam, bo jego żona zdecydowała się odwiedzić mamę, a on na spotkanie smoków nie ma ochoty. Po odprowadzeniu swojej małżonki na dworzec, w drodze do domu zajrzał do knajpy i w taki to wesoły sposób dowiadujemy się o historiach jego sąsiadów, ich romansów, flirtów i różnych podobnych wydarzeń. W międzyczasie serwowane jest na porcelanowym serwisie ciasto z kawą bądź herbatą. Wszystko podlewane dobrym żartem, informacjami z dawnych czasów i wspólnym śpiewem (my dostajemy nawet wydrukowane teksty starych berlińskich przyśpiewek). Po spektaklu okazuje się, że Albrecht na swój sposób przeżywa międzynarodową publiczność, okazując nam wyraźną atencję;) Informuje, jak możemy spędzić czas do 19-ej, ale że oczywiście możemy przyjść dużo wcześniej, drzwi są otwarte. Drugi spektakl traktuje nie tylko o rysowniku, ale i o najróżniejszych berlińskich wynalazkach (suszarka do włosów, latarka, prezerwatywa, stopery do uszu, termos i tzw. Erbswurst czyli koncentrat do zupy z przyprawami sprasowany w kształcie kiełbasy). I tutaj serwowana jest zupa przygotowany z takiego koncentratu z berlińską bułką czyli Schrippe.

Tym razem siedzimy na kinowych fotelach za innymi widzami i znów wyśpiewujemy wydrukowane przyśpiewki ku ogromnej uciesze Albrechta. I znów zaniżamy średnią wiekową, ciesząc się atencją aktora, który jest najwyraźniej wzruszony, że zdecydowaliśmy się obejrzeć dwa spektakle po rząd. Przyznaję, że wzruszenie udzieliło się i nam. Oby ten teatr działał jak najdłużej!

Altstadttheater Köpenick
Zilles Stubentheater
Jägerstraße 4
12555 Berlin
https://altstadttheater-koepenick.de

Zdjęcia (17)

Komentarze (1)