Jak Cejlon to herbata

Pilimathalawa - nie ma tej miejscowości na mapie, ale właśnie tam zobaczyliśmy jedną z 700 znajdujących się na wyspie fabryk herbaty. Pomiędzy Kegalla i Kandy, przy drodze, zachęcająca swoim wyraźnie kolonialnym stylem. W środku stoliki i filiżanki, kobiety w sari automatycznie nalewające herbaciane cudo do firmowych filiżanek. Sklep przy wejściu i sama fabryczka - sauna i huk. Ludzie, którzy stoją przy maszynach, nawet nie patrzą na zwiedzających. Obojętnie wpatrują się pustym wzrokiem w maszyny, taśmy i liście. Brudni, zmęczeni, otępiali codzienną rutyną. Na drugim piętrze świeże, zielone liście herbaty muszą zwiędnąć w ciągu 24 godzin, czasem proces ten przyspiesza się wysypując je na rusztowanie i wystawiając na silny podmuch powietrza. Dalej herbata wędruje na pierwsze piętro, gdzie zwiędnięte liście zostają rozdrobnione, co powoduje utlenienie uwolnionych składników, a tym samym utratę zielonego koloru. Następnie liście wystawiane są na działanie świeżego nawilżanego powietrza przez około 30 minut, co przyczynia się znacznie do aromatu herbaty. Aby utrzymać pożądany rezultat (czyli tenże aromat) wrzuca się te czerwono-brązowe okruchy do pieca, gdzie prażą się one w 85° przez pół godziny, po czym czarna herbata jest w zasadzie gotowa.
Teraz trzeba to posortować i zapakować. Przesiewając herbatę klasyfikuje się różne jej rodzaje, a tym samym jakość. Herbaty z dużą ilościa liści i lepszym aromatem mają ciemniejsze zabarwienie; jaśniejsze zawierają więcej łodyżek.
Oczywiście jest wiele rodzajów herbaty, pochodzą one też z różnych regionów, jest herbata zielona, z aromatem i ta całkiem miernej jakości. Za dobrą trzeba więcej zapłacić, ale też trzeba mieć oko, bo nie wszystko złoto, co się świeci, a często dobra reklama dźwignią handlu. Warunki pracy - koszmarne.

Zdjęcia (6)

Komentarze (1)