Wodan i Corvey

Corvey jest starszy od Niemiec.
Gdy powstawał w 815 r. cesarz, który sprawował wtedy rządy nosił miano Rex Francorum, król Franków, a nie nie Rex Germaniae. Niemiec jeszcze nie było!
Dlatego też serce Corvey - cesarski kościół - nie jest niemieckie, ale frankońsko - karolińskie. Karolińskie są filary, łuki, sklepienia i ornamenty.

Corvey, byłe opactwo benedyktyńskie nad górną Wezerą, punkt wyjściowy chrześcijaństwa, a co za tym idzie nowej kultury w północnych Niemczech i Skandynawii.
Z wieży klasztornej można oglądać zalesione brzegi Wezery i lasy Sollingu, gdzie, gdy ani chrześcijanin nie słyszy, ani Frankończyk nie widzi, krąży jeszcze tajemniczy kult Wodana. Nordycki bóg wojny i wojowników, bóstwo mądrości, poezji i magii, którego kruki Hugin i Munin krążą tu do dziś. Obserwują uważnie obcych, wierzących w ukrzyżowanego...

Prastara Saksonia, którą zdobył i uczynił sobie poddaną Karol Wielki, aby mogła i chciała zostać przy Zachodzie, musiała przyjąć chrześcijaństwo. Upartych Saksończyków można było nawrócić tylko poprzez utworzenie klasztorów, w których zamieszkają saksońscy zakonnicy.
Karol Wielki zmarł przy tych planach. Jego syn Ludwig, zwany Pobożnym, podjął się ich kontynuacji. W roku 815 zatrzymał się w Paderbornie i tam podjęto decyzję o utworzeniu zakonu w Saksoni - najpierw w Sollingu, potem nad Wezerą. 6 sierpnia 822 zadomowiono się tutaj na 1000 lat.

Sprawę tak ogromnej wagi, jak założenie klasztoru, powierzono zachodnio - frankońskiemu klasztorowi Corbie, gdzie bliscy krewni cesarza byli opatami, którzy dodatkowo cieszyli się dobrymi stosunkami z saksonską szlachtą. Cesarz kupił nad Wezerą ziemię - plac Huxori (stąd nazwa miasteczka Höxter, przyszłego zwycięskiego konkurenta Corvey) i ofiarował ją pod budowę zakonnikom z Corbie. Opactwo nazwano Corbeia nova na cześć domu macierzystego.

I tak przez tysiąc kolejnych lat działy się tutaj najróżniejsze rzeczy:
- ponad 12 razy odbywały się cesarskie odwiedziny;
- 22-letni Ansgar z Corbie, przyszły święty, stąd wyruszył na chrystianizację Europy;
- rozrzutność i rozpusta niektórych opatów o mały włos doprowadziła klasztor do ruiny;
- winnice i wino, którą to tradycję starają się teraz przywrócić;
- procesy biednych czarownic - zielarek;
- relikwie świętego Wita, które stąd przeniesiono do Pragi...

I bożonarodzeniowe targi.
Po zakonnikach zostało wiele śladów i pamiątek. Tysiąc lat to jednak najwyraźniej za mało do uzurpowania sobie praw własności. Klasztor upadł, za mało było chłopców szlacheckiego pochodzenia, bo tylko takich tu przyjmowano. Dziś całość jest prywatną własnością rodziny von Ratibor.
Walczą, jak wszyscy, o przetrwanie. Targi więc, podobno 5000 gości, których głowy pochylone do przodu, a oczy skierowane na stoły pełne kiczu, strawy i świecidełek. Opaci patrzą bezradnie ze ścian, ale nikt ich tutaj nie zauważa. Trzeba konsumować, namodlono się w tych murach już dość. Zapachy mieszają się ze sobą, odwiedzający się popychają, a czasem radośnie witają. Nawet w prawie 1000-letnim kościele nie ma ciszy. Barokowe, kipiące bogactwem ołtarze prowokują głośne komentarze i nieznośny brak respektu.
Corvey żyje. Dziś nie rozbrzmiewają już modlitwy i benedyktyńskie pieśni, ale brzęk otwieranej kasy i gwar zwiedzających głów. Przecież zawsze jest jakiś ciąg dalszy...

Zdjęcia (16)

Komentarze (2)