Codzienny chleb

Do Pragi jedziemy, żeby odprężyć się w teatrze, zobaczyć znowu białe i kolorowe szoł żartu dystansu do życia.

Jedziemy na absynt, zieloną mgłę ożywczego trunku, który zamienia na długą chwilę świat w ferię barw, radości, wyjątkowości istnienia.

Na piwo oczywiście, do starego, dobrego černého vola, piwo rubaszne, grubiańsko podane zwykłością czeskiego, robotniczego życia. Harde, dosłowne w smaku drewnianych ław i przelanych piwną pianą kufli. Do tego kawałek sera na poszarzałym talerzu, aluminiowe sztućce i parę kresek na karczmianych podkładkach.

Po cóż innego jechać do Pragi, którą się kiedyś przeszło wzdłuż i wszerz?

Po oddech, spokój szumu w głowie i lekkość nieoczekiwanej miłości.

Po przestrzeń Cafe Slavia, zieloną zjawę na nagle wąskim stoliku.

Po wąskie uliczki własnego codziennego zapracowania na taki właśnie, tym razem praski, codzienny chleb.

Zdjęcia (12)

Komentarze (5)