Mglisty Neptun

Niemalże puchowo jest w Lindau, miękko, pierzaście i mlecznie. Spowite oszałamiającą mgłą nadbodeńskie miasteczko na wyspie, wilgotne w oddechu i chłodne w powiewie eteru, zdaje się być niemożliwie romantyczne. Nie tylko, że nie wiadomo, co jest za zakrętem, ale prawie co jest na wyciągnięcie ręki. Samo Jezioro Bodeńskie urasta do żywiołu, który czai się za puchową ścianą i czeka na spektakularne utonięcie. Zupełnie do adwentowego grudnia niepasująca atmosfera.

Latem wygląda wszystko inaczej. Latem jest ciepło i nadbodeński klimat łagodnieje południową, prawie śródziemnomorską aurą. Nobliści czują się jeszcze bardziej nobliwie w promieniach nie tylko sławy, ale i tegoż słońca, otoczeni młodzieżą naukowców, przysłuchują się ich opowieściom o odkryciach, wnioskach i syntezach, bądź dzielą swoją ukoronowaną szwedzką nagrodą wiedzą. Corocznie się tutaj zjeżdżają w letnie miesiące – mentorzy i naukowy narybek. Podobnie jak psychoterapeuci, którzy gromadzą się na tzw. lindałowskim tygodniu psychoterapii, choć oni sprytnie wybrali sobie kwiecień na coroczne spotkanie. Apoteoza rozkwitu i odnowy, oczyszczenia i odmiany.

Dziś z mgielnej ciszy wyłania się jedynie zarys bawarskiego lwa na cokole spoglądającego ostrzegawczo na położoną na przeciwległym brzegu Szwajcarię obok najbardziej na południe wysuniętej niemieckiej latarni. Pomiędzy nie przepływają żadne stateczki czy łódeczki, jakby gęstość powietrza odebrała wszystkim apetyt na wodną przygodę. Nad brzegiem bożonarodzeniowy jarmark ze sztucznym miodem i wieżą z jasnym, dorodnym warkoczem, któremu brak czerstwej i rumianej twarzy. Imponujący budynek dworca kolejowego znajduję się zaledwie parę kroków dalej, a szyny oplatają samo jezioro czule i podróż pociągiem wokół niego jest jedną z największych jego atrakcji. Miłośnicy tegoż transportu powinni się koniecznie w te okolice wybrać – romantyzm gwarantowany.

A niedaleko stary ratusz z 1422 roku, przaśnie ozdobiony ściennym malarstwem i misternymi ażurowymi zdobieniami, schody niebywałe, a w jednej z gotyckich sal echo odbywającego się w zamierzchłych czasach sejmu Rzeszy zwołanego przez Maximiliana I na przełomie lat 1496/1497.
W Lindau znajduje się jeszcze jeden pięknie zdobiony dom, niektórzy kłócą się, że najpiękniejszy nie tylko tutaj, ale i nad całym Jeziorem Bodeńskim – dom pod Caravazzem. Freski czerwienieją w dzisiejszy targowy dzień, ale w oczy wpada wdzięczna poza rasowego Neptuna z lekką chustą na jędrnych udach i dorodnym przyrodzeniu. Mgliście i frywolnie prezentuje się miasteczko...

Z tak pozytywnie dotkniętymi egzaltowanymi emocjami i ciałem i duchem wystarczy teraz dać się unieść atmosferze i zapuścić w liczne uliczki i miejskie zakamarki. W rytm tajemniczego walca, w transie niezaspokojonego apetytu czy to na jeszcze jednego młodego boga, bądź niewinnego łabędzia, jeśli nie na zagubioną w kolejnej wieży dziewicę Lindau wciągnie niepoprawnie i grzesznie na tyle, że będzie się w jego intymne trzewia niepokornie wracało...

Zdjęcia (27)

Komentarze (8)