Powrót

Jak to w zwyczaju chwili, szczególnie pięknej, szybko minęła. Spakowaliśmy tych parę drobiazgów, które mieliśmy ze sobą i wyruszyliśmy w drogę powrotną z wielką trwogą. Przede wszystkim samo oddalenie się od plaży to nieutulone porzucenie natury i zagłębienie się w chaos betonu i śmieci. I to właściwie wystarczyło do lekkiego niepokoju, którym podszyci wyruszyliśmy w drogę powrotną do Prai, tyle że drugą, wschodnią stroną wyspy. Mijając przepiękne góry, poszarpane brzegi, przestrzenie niezamieszkałe, ale ludzką ręką dotknięte, docieraliśmy od czasu do czasu do osad, wiosek, gdzie zwykle nudzący się ludzie snuli się po okolicy. Dzieci z kółkiem doczepionym do kija biegały po poboczach, a czasem samotne kobiety w środku niczego dokądś szły z brzemieniem na głowie w towarzystwie sprzyjającego wiatru. W jednej mieścinie kuriozalny dom z figurami kobiet na rogach różnił się znacznie od prostych baraków okolicy. Reszta nie odbiegała od schematu – nie wykończony i zaśmiecony zdawał się być tylko po części zamieszkały. W dziurze mającej być być może garażem leżały znudzone kozy.
Dotarliśmy do Prai na czas, którego do odlotu samolotu na wyspę Sal mieliśmy jeszcze dużo. Spędziliśmy go równie leniwie, jak tubylcy, w kawiarni Sofia, o której można przeczytać, że szykowna, że odwiedzana przez dyplomatów, że koniecznie należy tutaj bywać. Bywamy, nie rozumiejąc wyjątkowości, gdyż to zwykły namiot, a pod nim parę najzwyklejszych stolików i krzeseł, za to przyjemny przeciąg, a dzięki temu pożądany chłód. Wokół senne życie tubylców, którzy często sprawiali wrażenie, jakby nie wiedzieli, co ze sobą zrobić.

Wracamy na wyspę pierwotną jeszcze bardziej zaniepokojeni perspektywą wolnego tygodnia i szmatu z tym związanego czasu. Nic to, inna jakość i błogość nieobowiązkowości. Nie do odnalezienia gdzie indziej;-)

Zdjęcia (20)

Komentarze (4)