Geoblog.pl    mamaMa    Podróże    Jestem w podróży...choćby tylko w głowie 2016    Gniew generała
Zwiń mapę
2016
11
cze

Gniew generała

 
Niemcy
Niemcy, Meinsdorf
POPRZEDNIPOWRÓT DO LISTYNASTĘPNY
Przejechano 4189 km
 
Zaintrygował nas generał i major Gottfried Emanuel von Einsiedel. Informacja o przeprowadzanych przez niego szkoleniach pułku olbrzymów przyniosła ze sobą obraz człowieka, który musiał budzić szacunek i podziw. Regiment składający się z wysokich mężczyzn o liczbie nawet 3200 dawał sobą dowodzić zapewne twardą ręką. Musiał być równie wysoki, choć w znalezionych źródłach nic nie wspomina się o jego wzroście.

W pobliskim Meinsdorfie wystawiono na cześć nabycia przez niego terenu Bärwalde sześciometrowy obelisk z generalskim herbem i podziękowaniem nie tylko za zakup, ale przede wszystkim dokładne dóbr wymierzenie. Kartograficzne starania musiały mieć ważne znaczenie w XVIII wieku, obelisk postawiono dokładnie na środku generalskiego terytorium piejąc peany i życząc wiecznego szczęścia słabo już widocznym wygrawerowanym pismem. Wymienia się nie tylko Gottfrieda i jego szanowną małżonkę Margarethę, ale i wspólne dzieci w liczbie czterech. Trzeba przyznać, że sam pomnik pasuje do wyobrażenia tamtego człowieka – pociemniały smukle strzeże ziemi dziś raczej niczyjej, wyciągając się strzeliście w niebo, gdzie zapewne może przebywać sam tym dziełem uszanowany.

Jakieś 200 metrów od samotnego, pod płotem się znajdującego, obelisku przykucnął malutki żydowski cmentarzyk, który cudem uniknął wilczego apetytu nazistów. Założony przez handlarza i szechitę Aleksandra Jabłońskiego z Calau sięga pierwszymi tutaj chowanymi wieku XVIII-tego. Pozostało około 11 kamiennych stel, które malowniczo oplecione soczyście zielony bluszczem tulą się coraz bardziej do wrzynającej się w każdy wolny zakamarek przyrody. Czerwiec, który jest dla mnie miesiącem barokowym – tutaj tak przystroił fragment muru, że budzi się fotograficzny żar. Choć wzrok przykuwa najbardziej jedna macewa, wyróżniająca się ożywczą barwą wydostającą się wprost z podziemi, synonim odradzania, a może wręcz dalszego życia choć pod innymi, ale jakże pięknymi postaciami.

Skoro tyle radości okazało społeczeństwo Bärwalde przy okazji jego nabycia przez pruskiego żołnierza, postanawiamy udać się i do tej wioski, która znajduje się niedaleko od obelisku. Przejeżdżając bezkresne pola, łany dorodnych zbóż i rzepaku, docieramy do wioski tak typowej dla tych okolic, z szeroką ulicą ją przecinającą i wjeżdżamy w kasztanową aleję, która pozwala się domyślać, że miała kiedyś znaczenie szczególne – dojeżdżało się nią do zamku. Dojeżdża wciąż, tylko dziś zamiast zamku natrafia się na ruiny i tutaj oplecione wszędobylską roślinnością. W XII wieku powstała na tym miejscu słowiańska budowla obronna, która dawała schronienie przed Wendami. Później wciąż zmieniający się zamek należał do pruskiej rodziny Hohenzollern i naszego generała. Kiedy włości przejęła rodzina von Arnim, urządziła sobie letnią rezydencję, która w takiej roli dotrwała do czasów II wojny światowej. Na tablicy informacyjnej można zobaczyć obraz popełniony przez malarza historycznego Achima von Arnim-Bärwalde (wnuka literackiej pary Achima i Bettiny), przedstawiający posiadłość pod koniec XIX wieku.

Zamek po wojnie rozniesiono na strzępy budując własne domy w wiosce za przyzwoleniem krytycznych do arystokracji władz. Pozostała tylko wieża i fragment ściany z kawałkiem piwnicy. Dziś mieszkańcy zapewne żałują, że historia przybrała taki obrót, gdyby zamek przetrwał w stanie, w jakim pozostawiła go rodzina von Arnim, byłby nie lada atrakcją, a społeczeństwo miałoby w perspektywie dodatkowe miejsca pracy. A tak domy wybudowane na zamkowym budulcu wprawdzie są, jednak cisza i pustka wokół, czerwcowo-letnie popołudnie nie nastraja obywateli do wyjścia na łono przyrody i miejscowość sprawia wrażenie opustoszałej. Na balkonie naprzeciwko ruin znajdującego się domu para właścicieli spogląda wydaje się z lekkim zdziwieniem na przypadkowych turystów. Generalski gniew jakby unosił się w powietrzu z oddali pomrukującą burzą – tak zniweczyć i tak nie skorzystać z podanego jak na tacy. Szkoda, trochę szkoda.
 
POPRZEDNI
POWRÓT DO LISTY
NASTĘPNY
 
Zdjęcia (16)
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
Komentarze (7)
DODAJ KOMENTARZ
zula
zula - 2016-06-13 19:42
11 czerwiec 2016 to dzień pełen emocji i odkrywania piękna... choć nie wiem czy może coś jeszcze nas zaskoczy ?!
Znakomite zdjęcie ,, mlecza,, !
Podziwiał okno - wspaniale zdjęcie !
:-)
 
mamaMa
mamaMa - 2016-06-13 21:59
zula, ale masz nosa! Było jeszcze Jüterbog, bardzo fotogeniczne i pełne historii miasteczko, w którym pewna amerykańska knajpka przyjęła nas pod swoje strzechy. Nie mam serca jednak o Jüterbog pisać pobieżnie (gdyż taka była nasza w nim bytność) i niechaj ma ono nadzieję na rychłe ponowne odwiedziny;-)
 
marianka
marianka - 2016-06-15 22:44
Mi mimo wszystko serce krwawi gdy arystokratyczne ruiny są rozbierane przez zawistną gawiedź!
 
BPE
BPE - 2016-06-16 14:48
tak to już jest .....ile pięknych i ciekawych obiektów zostało zniszczonych, rozkradzionych....a potem tego żałowano.......
 
pamar
pamar - 2016-06-16 22:42
Podobnie stało się z Koloseum... Czy ludzie nigdy nie będą uczyć się na własnych błędach?!
 
BoRa
BoRa - 2016-07-03 23:18
Wiele zabytków z braku pieniędzy i pomysłu jak je wykorzystać niszczeje bezpowrotnie. To bardzo przykre.
 
Eugene
Eugene - 2016-07-12 14:32
„Szkoda, trochę szkoda” tego zamku.
 
 
mamaMa
Anna M
zwiedziła 18.5% świata (37 państw)
Zasoby: 1439 wpisów1439 5599 komentarzy5599 22832 zdjęcia22832 1 plik multimedialny1