Milioner Mendelssohn-Bartholdy

Börnicke jest wtulone w wiejskość pól i łąk pomiędzy wielkomiejskość niemieckiej stolicy, szum pobliskiej autostrady i administrację Bernau bei Berlin, wcielającą go w swoje granice w sylwestra 2002 roku. Stara wioska, której korzenie sięgają XIV wieku. Pozostałość tamtego czasu wita nas w nasyconym zachodzącym słońcem zmierzchu dnia. Polne kamienie, z którego stary wiejski kościółek jest zbudowany, prawie lśnią w ciepłych słonecznych promieniach. Nieoczekiwanie mała bramka nie skrzypi przy otwieraniu. Szeleści tylko żwir pod nogami, bławacą syberyjskie cebulice, bluszcz lekko drga w skomplikowaniu własnej formy, a groby milczą. Malutkie, wymowne, z otwartymi kamiennymi książkami, aniołkami i krzyżami żelaznymi, które wyznaczają niepewną przyszłość zmarłym przed chwilą i tym przed wiekami. Pod kościółkiem odkrywamy mały ogródek z kamiennym wejściem i stelami, które nie zdradzają wiele, obiecują jednak wyjątkowość...

Był synem Abrahama Mendelssohna Bartholdy i Lei z domu Salomon. I bratem Fanny Hensel, Felixa Bertelssohn Bartholdy oraz Rebecki Dirichlet. Fanny i Felix rozwijali swoje talenty muzyczne, Rebecka literackie, a on poszedł w ślady ojca i został bankowcem. Żeby odróżniać się od swojego rodzeństwa wprowadził około 1871 roku myślnik między członami nazwiska. Paul Mendelssohn-Bartholdy ożenił się z Albertine Heine (siostrą Eduarda Heine, wybitnego matematyka, który zdefiniował granicę funkcji i jest autorem twierdzenia Heinego-Borela). Miał z nią pięcioro dzieci, w tym syna Ernsta (1846-1909), który również został bankowcem, ba, ożenił się nawet z Marie Warschauer, córką bankowca. Dom bankowy Mendelssohn & Co, przejęty przez Ernsta po śmierci Paula w 1874 roku był jednym z najlepszych prywatnych banków w Europie. To właśnie Ernst na początku XX wieku był mieszkańcem Berlina, który płacił największe podatki z rocznego dochodu 2,9 milionów marek. Na liście najbogatszych mieszkańców Prus zajmował 17 miejsce. I od 1892 roku był właścicielem rycerskiej posiadłości w Börnicke, którą przejął po nim jego syn Paul.

To właśnie Ernst spoczywa obok swojej żony i syna pod murami małego wiejskiego kościółka. I nic, zupełnie nic ani nie wyróżnia, ani nie świadczy o oszałamiającym i jego i jego bliskich bogactwie.

Nanizani na nitki egzystencji, z drżeniem, z kształtem nadanym przez naturę i genów los, tworzymy. Zmieniamy niewielką przestrzeń wokół nas, lepimy codziennym kieratem atmosferę miejsca i tego momentu historii, w którym właśnie istniejemy. Stąd, z naszej ziemskiej perspektywy, zdaje się to nie mieć znaczenia, z perspektywy kosmicznej, czasu i przestrzeni bez jednego choćby elementu nie było tak jak jest. Spoiwo nieustanności. I choć mijamy, pozostaje ślad, nawet jeśli nierozpoznawalny, to wystarczająco mocny, odprysk z głazu, który po latach nabiera naszą ręką wraz z innymi wyrytego kształtu.

Elektryzujący i drżący przepływ energii tamtego istnienia. Misterna plecionka wrażeń i emocji wciąż barwiąca jej współczesny stan.

Zdjęcia (11)

Komentarze (1)