Jaskinie

Jedziemy do Dambulla. Młodzi ludzie namalowali na ulicy może z 10 metrów białej lini za te parę godzin, które spędziliśmy na Sigiryji. Ale żyją i nawet się do nas uśmiechają.

W Dambulla jest wielki targ, handluje się tu warzywami i owocami, które lecą albo płyną potem na Melediwy, żeby napełnić luksusowe brzuchy wymagających turystów. Melediwy wiadomo - plaża, nurek, domek, uprawiać się tam niczego nie da. Targ funkcjonuje 24 godziny na dobę o różnym nasileniu. Jak jedziemy na Sigiryje jest prawie pusty, jak wracamy nie da się przejechać pomiędzy pojazdami wypełnionymi przeróżnymi artykułami spożywczymi. Ładnie to brzmi. Wyglądało mniej ładnie w pyle, kurzu i tłoku. Nieszkodzi. Na Melediwach wymyją i odetną, co zepsute.

W Dambulla są jaskinie. Piękne. Zanim się do nich człowiek dostanie, trzeba się zatrzymać przed chińską restauracją i przed siedzącym nad nią ogromnym Buddą. Wygląda jak China Palast, ale nie jest to żadna restauracja, jak objaśniają nam tubylcy. Gorliwy i pobożny mnich postawił sobie tu to "cudo". Mnich bogaty, jak się okazuje. Na nasze zdziwione miny mówią nam, że mnich kasy ma dużo i dzieli się nią właśnie w taki sposób - bombastyczny złoty Budda i ten budynek pod nim, gdzie wierni oczywiście pieniądze zostawiać mogą...muszą... Mnich ma w posiadaniu wiele ziemi, gdzieś po drodze mijamy najnowocześniejsze boisko do gry w krykieta, gdzie odbywają się mistrzostwa świata w tej dyscyplinie - teren należy właśnie do niego. Nasz Lesslie ściszonym głosem mówi, że nikomu się to nie podoba, że w tak biednym kraju jeden człowiek szasta pieniędzmi w tzw. "świętym" celu, podniesionym - dobrze, że chociaż koło Buddy szkołe wybudował, dzieci uczą się tu obsługi komputera.
Jaki ten świat mały i jacy ludzie do siebie podobni, bo skąd my to znamy?

No nic, wspinamy się do starych jaskiń, omijając małpy szerokim łukiem, bo niby na człowieka nie patrzą, ale jak popatrzą i nic nie dostaną to się im w oczach takie coś dziwne pokazuje. Kobiecie przed nami lotos ukradły, kobieta krzyczała wniebogłosy, bo to ofiara była i z jakąś prośbą związana. Walczyła dzielnie o inne dary, choć długo nie musiała, małpie się lotos spodobał.
Do jaskiń tubylcy wchodzą za darmo, my musimy uzbrojonemu strażnikowi bilety w cenie 10 dolarów pokazać.

Przed dwoma tysiącami lat założono tu klasztor, który składa się z pięciu jaskiń, w których leży, siedzi bądź stoi Budda, a wokół niego różni ważni w buddyźmie ludzie. Ściany pokryte są malowidłami - przecudownej urody i doskonałości. Każda jaskinia piękniejsza od poprzedniej, a duch unoszący się w powietrzu wzbudza ciarki na plecach. Mamy szczęście, bo przez długą chwilę jesteśmy jedynymi turystami, jest cisza, spokój i kontemplacja tego mistycznego miejsca.
Klasztor i jaskinie to obowiązkowy punkt programu każdego turysty odwiedzającego Sri Lankę - i słusznie. Cały kompleks należy do światowego dziedzictwa UNESCO i wszyscy powinniśmy o to dbać. Takich miejsc jest mało, to perełki.

Pomału wracamy. Wokół nas pełno dzieci, wycieczki szkolne, moje białe zjawiska. Cieszą się, śmieją, zaczepiają, fotografują, proszą o adres. Nigdy nie widziałam tyle szczęśliwych dzieci naraz - w ich oczach jest czysta radość i szczerość uczuć. Nasz tubylec mówi "to dzieci bez przyszłości". Przeszły nas ciarki. Co sobie pomyślałam na temat zachodu, koncernów i konsumpcji to moje. Bo przyszłość dla nich to już tylko szmal, markowy ciuch i lepsze auto. Te niekłamane uczucia i życie proste i tu powoli zaczynają tracić znaczenie.

Zdjęcia (20)

Komentarze (0)