Geoblog.pl    mamaMa    Podróże    Jestem w podróży...choćby tylko w głowie 2021    Berlińskie muzea od A do Z - Anna-Seghers-Museum (9)
Zwiń mapę
2021
02
lis

Berlińskie muzea od A do Z - Anna-Seghers-Museum (9)

 
Niemcy
Niemcy, Berlin-Adlershof
POPRZEDNIPOWRÓT DO LISTYNASTĘPNY
Przejechano 3380 km
 
Otwarte zamaszyście na oścież drzwi. Jasny, sprawiający wrażenie długiego korytarz wypełniony książkami i drzwiami do pomieszczeń obok. Czujemy się nie tylko zaproszeni i oczekiwani, ale przede wszystkim serdecznie przyjęci. W mieszkaniu jest ciepło. Miękkość podłogi i amortyzujące wszelkie ostre hałasy książki tworzą przytulną, niemalże biblioteczną atmosferę. W kuchni zdaje się za chwilę zagotować woda na sypaną po turecku kawę. Siadamy na kominku, który właścicielka zaprojektowała sama. Zajmujemy niejako jej miejsce, bo lubiła też na nim siadać i snuć swoją opowieść...

Urodziła się w Moguncji jako Annette (Netti) Reiling 19 listopada 1900 roku. Była jedynym dzieckiem handlarza antykami Isidora Reilinga i jego żony Hedwig. Stara kupiecka, ortodoksyjna rodzina żydowska. Chodziła do szkoły prywatnej, dla dziewcząt, do gimnazjum, ze względu na wojenne czasy zdobyła wykształcenie sanitariuszki. Studiowała w Kolonii i Heidelbergu historię, sztukę i sinologię. Pracę dyplomową napisała na temat judaizmu w dziełach Rembrandta. Wyszła za mąż za węgierskiego socjologa László Radványi. Urodziła dwójkę dzieci. Syn, Pierre (jeszcze żyje) jest zastępcą przewodniczącego fundacji imienia swojej mamy. Córka Ruth zmarła.

Gdy naziści w 1933 roku przejęli władzę i Annę zaaresztowali, uciekła do Szwajcarii, a później do Paryża. Zostawiła za sobą kraj, w którym do tej pory napisane przez nią książki nie tylko były zakazane, ale również palone. W 1939 roku „rodacy” dotarli do miasta, w którym mieszkała i internowali jej męża. Ona sama z dziećmi uciekła na południe Francji i po owocnych staraniach o uwolnienie László dzięki przychylności meksykańskiego dyplomaty Gilberto Bosquesa wyemigrowała do Meksyku. Jej mąż został zatrudniony w miejscowym uniwersytecie, ona zakładała antyfaszystowskie organizacje takie jak Heinrich-Heine-Klub czy Ruch Wolne Niemcy. Uległa samochodowemu wypadkowi, który unieruchomił ją na długie miesiące.

W 1947 roku wróciła z dziećmi do Berlina. Wygłosiła słynną mowę o emigracji i pojęciu wolności. Trzy lata później z Berlina Zachodniego przeprowadziła się do Wschodniego, gdzie spędziła swoje socjalistyczne życie. Od 1955 roku mieszkała z mężem właśnie w tym mieszkaniu w Adlershof. Została członkiem światowej Rady Pokoju i Niemieckiej Akademii Sztuki. Należała do różnych literackich organizacji, jeździła do zaprzyjaźnionych krajów, takich jak Chiny, Związek Radziecki czy Polska, ale również do Norwegii czy Brazylii, przewodniczyła Związkowi Pisarzy DDR, otrzymywała socjalistyczne nagrody. Milczała, gdy przywódcy kraju wytoczyli w 1957 roku proces wydawcy jej książek, głosowała przeciwko wykluczeniu Heiner Müllera ze Związku Pisarzy w 1961 roku i znów milczała gdy w 1979 roku wykluczano dziewięciu krytycznych pisarzy z tego samego związku. Na spotkaniu ze studentami mówiła, że mur wybudowali inni, a nie Niemiecka Republika Demokratyczna. Do końca swojego życia cieszyła się atencją socjalistycznych władz. Jej pogrzeb w Akademii Sztuk Pięknych, który odbył się 1 czerwca 1983 roku, miał charakter państwowy.

Dzisiaj nie ma jej w mieszkaniu. Przyjmuje nas serdecznie, ale nie zaszczyca swoją obecnością. Zaliczana do najważniejszych niemieckich pisarek XX wieku już w 1928 roku otrzymała literacką nagrodę im. Kleista za debiut „Bunt rybaków z Santa Barbara”(wydany notabene pod pseudonimem Anna Seghers). I wciąż jest wydawana. Oprócz piętnastu adaptacji filmowych w ubiegłym wieku sfilmowano w 2018 roku jej powieść „Tranzyt“. Niemcy z byłego bloku wschodniego znają przynajmniej jedną jej książkę pt „Siódmy krzyż“, szkolną lekturą obowiązkową za czasów NRD. Stała się ona inspiracją do 9 symfonii Hansa Wernera Henze (1996), ale i utworu niemieckiego zespołu Heaven Shall Burn (death metal i metalcore) „The Seventh Cross”.

Tutaj można poczuć atmosferę jej wygodnego, jak na tamte czasy życia. Lubiała siadać na balkonie, bo czuła się, jak nad morzem. Jej maszyna do pisania i okulary wciąż leżą na stole i czekają na nowe litery, które ułożą się w zgrabne bądź trudne myśli. Tutaj Anna przyjęła w 1981 roku honorowe obywatelstwo Moguncji, które wręczył jej burmistrz tego miasta. Akt ten wywołał duże kontrowersje i spory na linii dwóch wielkich niemieckich partii SPD-CDU.

Żeby zwiedzić mieszkanie-muzeum Anny Seghers, trzeba napisać do opiekującą się nim Akademie der Künste, która potwierdza termin wizyty. Pracownica muzeum oprowadza i opowiada o życiu pisarki. Pokazuje książki w językach niemieckim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim. Relacjonuje o uniemożliweniu przez Amerykanów pozostania w Nowym Jorku, po tym gdy uznano z jakiegoś powodu jej córkę za niepełnosprawną. Nie było to prawdą, a Anna z rodziną popłynęła dalej do Meksyku. O mężu, który powrócił po emigracji do Berlina jakiś czas po Annie i przywiózł ze sobą kochankę. Anna przyjęła męża pod swój dach, kochanka zamieszkała parę domów dalej i podobno nigdy nie była tematem jakichkolwiek rozmów. O tym, że ostatnich swoich dni doczekała w domu starców. O wciąż działającym klubie z nią związanym, którego członkami są wiekowi już staruszkowie, komunistyczne echo minionego wieku, którego dni są już policzone. O szkolnych klasach, którym organizuje się tutaj prelekcje i pokazy filmowe. I zabrania robić zdjęcia, twierdząc, że Akademia musi sprzedażą pocztówek trochę zarobić na czynsz. Mieszkanie jest wynajmowane od miasta Berlina, ale nie, nie wie, czy czynsz jest regularnie podwyższany. Obawia się jednak, że kiedyś to muzeum zniknie, gdy jakiś deweloper przedłoży stolicy propozycję nie do odrzucenia.


Anna Seghers Museum
Anna-Seghers-Str. 81
12489 Berlin

Otwarte we wtorki i czwartki od 10.-00 – 16.00

Wstęp 4 euro, zniżkowy 2 euro
 
POPRZEDNI
POWRÓT DO LISTY
NASTĘPNY
 
Zdjęcia (12)
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
  • zdjęcie
Komentarze (5)
DODAJ KOMENTARZ
stock
stock - 2021-11-24 22:29
Muzeum bym raczej nie zwiedził - nawet bez zdjęć wnioskuję, że niespecjalnie ciekawe.

Natomiast "Siódmy krzyż" to wspaniała książka, jedna z tych, które zrobiły na mnie największe wrażenie. Na ponad 2000 przeczytanych książek tylko około 50 wystawiłem najwyższą notę - i wśród nich znalazł się właśnie "Siódmy krzyż". Minęło już prawie 20 lat, chyba czas zrobić powtórkę...
 
mamaMa
mamaMa - 2021-11-24 22:42
Zastanawiałam się, czy ktoś tutaj w ogóle zna jej twórczość i czy przeczytam o tym komentarz - i proszę, od razu jest. Jestem dumna z użytkowników Geobloga:)

Muzeum-mieszkanie to oczywiście kwestia gustu, ale właśnie dla takich odkryć zaglądam nawet do mysich dziur;) "Siódmy krzyż" już na stosiku książek do przeczytania, który stoi obok łóżka. Jestem ogromnie tej książki ciekawa. A jak na nią trafiłeś?
 
stock
stock - 2021-11-24 22:51
Wydaje mi się, że książka (być może nieco na wyrost) była na liście "Najbardziej znanych dzieł literatury światowej" w encyklopedii PWN i tam ją zauważyłem. A z racji komunistycznego rodowodu autorki jest dostępna niemal w każdej bibliotece, akurat w tym aspekcie poprzedni ustrój spisywał się lepiej niż obecny :)

Czytałem albo pod koniec liceum, albo już na studiach. Niewiele już pamiętam z fabuły, ale fenomenalną scenę przesłuchania zapamiętam na zawsze.
 
Danach
Danach - 2021-11-26 22:30
Oj muszę tez położyć ta książkę do czytania na stoliku :)
 
marianka
marianka - 2021-12-20 23:01
Oooo, stock, bardzo mnie zachęciłeś do przeczytania Siódmego Krzyża!
 
 
mamaMa
Anna M
zwiedziła 19% świata (38 państw)
Zasoby: 1455 wpisów1455 5641 komentarzy5641 23151 zdjęć23151 1 plik multimedialny1